❗️❗️❗️🔥 Kiedy „wszystko wolno” staje się brakiem miłości…❗️❗️❗️
Na pierwszy rzut oka wychowanie bezstresowe może brzmieć jak coś pięknego.
Dziecko bez krzyków, bez przemocy, bez presji – ma być szczęśliwe, wolne i kochane.
Ale czy na pewno tak to działa? Czy brak granic to naprawdę miłość?
🧠 Małe dziecko nie odróżnia wolności od chaosu.
Nie zna jeszcze świata.
Nie wie, co jest bezpieczne, co nie.
Nie umie przewidzieć skutków, nie rozumie konsekwencji.
I kiedy nie dostaje granic – zaczyna czuć się... opuszczone.
🧸 Bez granic nie ma bezpieczeństwa.
Brak struktur nie daje wolności. Daje lęk.
Bo kto prowadzi, gdy rodzic rezygnuje z roli przewodnika?
💔 Dorosłe dzieci wychowania bez granic…
➡️ Boją się konfliktów, nie znają zdrowych "nie".
➡️ Czują się winne, kiedy stawiają własne granice.
➡️ Są zagubione emocjonalnie – bo nie wiedzą, co jest „za dużo”, a co „za mało”.
➡️ Szukają zewnętrznego autorytetu, nawet toksycznego – byle ktoś powiedział: "To tak się robi".
Ich wewnętrzne dziecko krzyczy o strukturę, której nigdy nie dostało.
Ich dorosła część nie wie, kim jest, bo nie miała się od czego odbić.
💬 Granica to nie kara. Granica to miłość w działaniu.
To słowo:
🫶 „Kocham cię, więc nie pozwolę ci robić krzywdy sobie ani innym.”
🫶 „Jestem obok. Czuwam. Widzę cię. Reaguję.”
🫶 „Możesz się oprzeć na mnie. To ja jestem dorosły.”
Nie bójmy się być obecnymi i odpowiedzialnymi dorosłymi.
Nie musimy krzyczeć.
Nie musimy karać.
Ale musimy być.
Bo dzieci nie potrzebują „świętego spokoju”.
Potrzebują dorosłego, który ich prowadzi.
Z miłością. Z czułością. Z granicą, która daje poczucie bezpieczeństwa.
Jeśli w twoim wnętrzu odezwało się dziś zagubione dziecko – nie ignoruj tego głosu.
Czasem trzeba wrócić do źródła, by wreszcie poczuć oparcie.
🌀 W mojej pracy z dorosłymi dziećmi bez granic – w sesjach, ustawieniach i rozmowach –
wracamy po to, co było najważniejsze, ale niewidzialne.
Bo struktura to miłość. A miłość to odpowiedzialność.
🕊️ Zapraszam Cię do wspólnej podróży.
📩 Napisz do mnie, jeśli ten post poruszył Twoje serce.
